ولی اول جمال خود بیاراست

وز آن میل دل یوسف به خود خواست

به زیورها نبودش احتیاجی

ولی افزود از آن خود را رواجی

ز غازه رنگ گل را تازگی داد

لطافت را نکو آوازگی داد

ز وسمه ابروان را کار پرداخت

هلال عید را قوس قزح ساخت

نغوله بست موی عنبرین را

گره در یکدگر زد مشک چین را

ز پشت آویخت مشکین گیسوان را

ز عنبر داد پشتی ارغوان را

مکحل ساخت چشم از سرمهٔ ناز

سیه کاری به مردم کرد آغاز

نهاد از عنبر تر جابه جا خال

به جانان کرد عرض صورت حال

که رویت آتشی در من فکنده ست

بر آن آتش دل و جانم سپندست

به مه خطی کشید از نیل چون میل

که شد مصر جمال، آباد از آن نیل

نبود آن خط نیلی بر رخ ماه

که میلی بود بهر چشم بدخواه

اگر مشاطه دید آن نرگس مست

فتاد آنجاش میل سرمه از دست

به دستان داد سیمین پنجه را رنگ

کز آن دستان دلی آرد فراچنگ

به کف نقشی زد او را خرده کاری

کز آن نقش اش به دست آید نگاری

به فندق، گونهٔ عناب تر داد

به جانان ز اشک عنابی خبر داد

نمود از طرف عارض گوشواره

قران افکند مه را با ستاره

که تا آن دولت دنیا و دینش

به حکم آن قران، گردد قرین اش

چو غنچه با جمال تازه و تر

لباس توبه تو پوشید در بر

مرتب ساخت بر تن پیرهن را

ز گل پر کرد دامان سمن را

شعار شاخ گل از یاسمین کرد

سمن در جیب و گل در آستین کرد

ندیدی دیده گر کردی تامل

بجز آبی تنک بر لاله و گل

عجب آبی در او از نقرهٔ خام

دو ماهی از دو ساعد کرده آرام

ز دستینه دو ساعد دیده رونق

ز زر کرده دو ماهی را مطوق

رخش می داد با ساعد گواهی

که حسنش گیرد از مه تا به ماهی

چو بر نازک تنش شد پیرهن راست

به زرکش دیبهٔ چینی بیاراست

نهاد از لعل سیراب و زر خشک

فروزان تاج را بر خرمن مشک

شد از گوهر مرصع جیب و دامان

به صحن خانه طاووس خرامان

خرامان می شد و آیینه در دست

خیال حسن خود با خود همی بست

چو عکس روی خود دید از مقابل

عیار نقد خود را یافت کامل

به جست و جوی یوسف کس فرستاد

پرستاران ز پیش و پس فرستاد

درآمد ناگهان از در چو ماهی

عطارد حشمتی خورشید جاهی

وجودی از خواص آب و گل دور

جبین و طلعتی نور علی نور

زلیخا را چو دیده بر وی افتاد

ز شوق اش شعله گویی در نی افتاد

گرفتش دست، کای پاکیزه سیرت!

چراغ دیدهٔ اهل بصیرت!

بیا تا حق شناس ات باشم امروز

زمانی در سیاست باشم امروز

کنم قانون احسانی کنون ساز

که تا باشد جهان، گویند از آن باز

به نیرنگ و فسون کز حد برون برد

به اول خانه ز آن هفت اش درون برد

ز زرین در چو داد آن دم گذارش

به قفل آهنین کرد استوارش

چو شد در بسته، از لب مهر بگشاد

ز دل راز درون خود برون داد

جوابش داد یوسف سرفکنده

که:«ای همچون من ات صد شاه، بنده!

مرا از بند غم آزاد گردان!

به آزادی دلم را شاد گردان!

مرا خوش نیست کاینجا با تو باشم

پس این پرده تنها با تو باشم»

زلیخا این نفس را باد نشمرد

سخن گویان به دیگر خانه اش برد

بر او قفل دگر محکم فروبست

دل یوسف از آن اندوه بشکست

دگر باره زلیخا ناله برداشت

نقاب از راز چندین ساله برداشت

بگفت: «این خوشتر از جان! ناخوشی چند؟

به پایت می کشم سر، سرکشی چند؟

تهی کردم خزاین در بهایت

متاع عقل و دین کردم فدایت

به آن نیت که درمانم تو باشی

رهین طوق فرمانم تو باشی

نه آن کز طاعت من روی تابی

به هر ره برخلاف من شتابی»

بگفتا: «در گنه فرمان بری نیست

به عصیان زیستن طاعت وری نیست

هر آن کاری که نپسندد خداوند

بود در کارگاه بندگی، بند

بدان کارم شناسایی مبادا!

بر آن دست توانایی مبادا!»

در آن خانه سخن کوتاه کردند

به دیگر خانه منزلگاه کردند

زلیخا بر درش قفلی دگر زد

دگرسان قصه هاش از سینه سر زد

بدین دستور از افسون فسانه

همی بردش درون، خانه به خانه

به هر جا قصه ای دیگر همی خواند

به هر جا نکته ای دیگر همی راند

به شش خانه نشد کارش میسر

نیامد مهره اش بیرون ز شش در

به هفتم خانه کرد او را قدم چست

گشاد کار خود از هفتمین جست

بلی نبود درین ره ناامیدی

سیاهی را بود رو در سفیدی

ز صد در گر امیدت برنیاید

به نومیدی جگر خوردن نشاید

دری دیگر بباید زد که ناگاه

از آن در سوی مقصد آوری راه